Vorige week heb ik mijn laatste halve roze pilletje ingenomen (prednison dus). Helaas kan ik nu feestvieren met de naweeën van het stoppen met prednison. Nu is het ‘afkicken’ geblazen. Ten minste.. daar lijkt het op.
Eigenlijk ging ik er vanuit dat, zodra je stopt met Prednison, alle bijwerkingen en klachten over zouden zijn. Maar niets is minder waar.
Ik ben overdag verschrikkelijk moe (het lijkt wel weer het begin van het prednison-gebruik!) soms ben ik zelfs zo moe dat ik overdag uren kan slapen. Helaas lig ik vervolgens elke nachts uren wakker en kan ik maar niet in slaap komen. Ik lig te draaien en te draaien en ik word er helemaal gek van!
Ik heb nergens energie voor en m’n humeur is ver te zoeken. Ik kan me nergens meer enthousiast voor maken.
Vanavond heb ik samen met mijn moeder even gekeken waarom ik me zo “down” en moe voel. En wat blijkt? Er bestaan inderdaad naweeën van de Prednison en best veel ook! En nog het beste van alles: de naweeën kunnen nog maanden aanhouden. De bijnierschors werkt ook vaak pas weer optimaal (dus dat ik weer eigen hormonen aanmaak) ongeveer een jaar na het stoppen van het medicijn..
De meeste aanhoudende klachten zijn (ja daar komt ie!!): moe zijn,
pijn in je botten en gewrichten, hele erge stemmingswisselingen, controleverlies, moeite met temperatuursverschillen, veranderingen in eetlust, buikpijn/maagklachten, zweten en je bloeddruk neemt af, net als je gewicht (dat is dan natuurlijk wel weer positief).
Verder (na een lange blog met alle negatieve dingen) sluit ik dit berichtje toch goed af:
joepie, want ik ben nu echt prednison-vrij!