2011. Ja 2011 was een bewogen jaar. Er is zoveel gebeurt en veranderd.
In september 2010 werd de diagnose gesteld van mijn ziekte en daarna is eigenlijk alles in sneltreinvaart gegaan.
De kerst liep anders dan alle andere jaren, ik moest tweede kerstdag werken en 27 december werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik ging hier aan het infuus voor een Prednison kuur. Dit waren zware dagen, want het was net na kerst en oud en nieuw stond ook voor de deur. Daarnaast had ik net twee maanden ‘verkering’ met Tim en voor hem was dit ook niet gemakkelijk. Normaal ga je leuke dingen doen met elkaar, maar nu werden onze afspraken voornamelijk aan mijn ziekenhuisbed gepland. Hij was zo lief voor mij, hij kwam me elke dag wel even opzoeken en ik kreeg veel cadeautjes van hem; een kaartje, een bos bloemen, een stapel tijdschriften en een heleboel liefde. Als ik hierop terug kijk had ik nooit verwacht dat hij was gebleven. Wie wil er nou een vriendin die ziek is?! Gelukkig weet ik nu beter en Tim kan heel goed door mijn ziekte heen kijken. Natuurlijk hebben we onze ups en downs, maar die horen bij elke relatie.
Nou goed op 31 december hebben ze me ontslagen uit het ziekenhuis en ik mocht naar huis toe voor 5 dagen, om even bij mijn familie en vrienden te kunnen zijn. Helaas was ik zo ziek van alle behandelingen en medicatie dat ik alleen maar op bed kon liggen. Ik heb dan ook niks van oud en nieuw meegemaakt van 2010 naar 2011; ik lag te slapen. Ik voelde me hier heel erg rot door. Iedereen wenste elkaar een gelukkig nieuwjaar en voor mij begon het jaar niet bepaald goed. Dit maakte me heel erg verdrietig.
Na ‘oud en nieuw’ kon ik me weer voorbereiden op een nieuwe ziekenhuisopname. 6 januari 2011 was het dan zo ver en ik vond het heel moeilijk om weer terug te moeten. In deze tijd ben ik er ook zeker achter gekomen wie mijn echte vrienden zijn! Er riepen heel veel mensen: ik kom je zeker opzoeken, maar er zijn er maar enkele écht geweest. Van sommige had ik gehoopt dat ze zouden langskomen, maar ze hebben me keihard laten stikken. Dat deed zo verschrikkelijk veel pijn, maar ik ben doorgegaan met mijn leven. Deze mensen heb ik nu los kunnen laten en ik zie ze nauwelijks meer. Dat zijn voor mij geen vrienden meer. In deze tijd heb ik ook een heel bijzonder meisje leren kennen die ook een chronische ziekte heeft en ik vond veel steun bij haar. Zij had al zo veel meegemaakt en ze deelde haar ervaringen met mij. Door haar heb ik me door de hele situatie heen weten te slaan en heb ik geleerd om mensen los te laten die het niet waard zijn. Dank je wel Eev!
Vorig jaar was ik ook net begonnen aan de PABO toen ik ziek werd. Ik heb zo hard gevochten om door te kunnen studeren, zelf in mijn ziekenhuisbed heb ik boeken gelezen (voor boekverslagen) en tentamens geleerd! Ook in mijn klas was veel onbegrip voor de gehele situatie. Je kunt je voorstellen dat ik me heel erg alleen heb gevoeld.. Uiteindelijk heb ik besloten om te stoppen met studeren, omdat het echt niet meer ging. Ik had rust nodig en dat ging niet in combinatie met een studie en werk. Ik ben ook gestopt met mijn werk bij de snackbar, waar ik het altijd heel erg leuk heb gehad. Ik had daar zulke lieve collega’s en ze hebben me altijd gesteund toen ik ziek werd! Het werk werd me echter te zwaar, omdat ik ook ’s nachts moest werken en ik ben overgestapt naar een rustigere baan achter de kassa bij de Albert Heijn. Tsja soms moet je offers brengen om aan je gezondheid te kunnen denken.
En als kers op de taart zijn ook alle 4 mijn verstandskiezen eruit gehaald dit jaar. Wat een hel was dat, zeker omdat ik bang ben voor naalden. De verdoving alleen al was een ramp haha. Maar dat is nu allemaal voorbij.
Ik heb ook een aantal leuke dingen beleefd in 2011, maar door mijn gezondheid kon ik niet meer alles opbrengen om te gaan doen. Ik ben naar de dierentuin geweest, naar een festival (Dance Valley) en ik heb een geweldige vakantie gehad in Griekenland. Alle kleine dingen maken het voor mij bijzonder. Ik heb veel moeten opgeven en ik ben veel verloren in 2011.
We gaan nu bijna 2012 in. Met mijn gezondheid gaat het nu oké, ik ben op het moment redelijk stabiel. Er is nog weinig vooruitzicht voor de toekomst, maar ik blijf positief. Ik geniet van alle lieve mensen om me heen die me altijd hebben gesteund en ik probeer iedere dag weer te doen wat ik zelf wil doen, te relativeren en om mijn dromen na te streven.
Op naar 2012!