Het is nu 11 weken geleden sinds de operatie. Mijn litteken geneest mooi, alhoewel ie nog erg rood is en licht gezwollen. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit met de tijd zal bijtrekken.
Helaas gaat het voor de rest nog niet zo goed met me. Dat wil zeggen, het instellen van de medicijnen gaat ontzettend moeizaam. Het duurt allemaal veel langer dan ik van tevoren had gedacht.
Voor de operatie zat ik, als mijn schildklier weer opspeelde, in een “hyper”. Dit betekende dat mijn schildklier te snel werkte. Dat was altijd heel vervelend en lastig om mee om te gaan, maar na de operatie ben ik in een “hypo” geraakt. Ik heb natuurlijk geen schildklier meer, maar de medicijnen zijn veelte laag ingezet vanaf begin af aan en daardoor heb ik nu alle klachten van een te traag werkende schildklier. De medicijnen worden nu in stapjes opgebouwd, ik begon met 75mg per dag en ik begin vanaf morgen met 125mg. Het is afwachten welke dosering goed is bij mij en wanneer ik me beter zal gaan voelen.
Het ergste van dit alles vind ik dat ik constant doodmoe ben, uitgeput wel te verstaan. Alleen al het opstaan, douchen en aankleden kost mij zoveel energie en dan is de dag nog niet eens echt begonnen. Traplopen, boodschappen doen, het huishouden doen, maar zelfs praten met mensen kost mij intens veel energie. Ik probeer nu een nieuwe balans te vinden met wat ik wel en niet doe op een dag. Afgelopen week heb ik bijvoorbeeld dinsdagochtend vanaf huis gewerkt, donderdag een halve dag op kantoor in Rotterdam, vrijdag had ik de bruiloft van mijn lieve vriendin Sarina en Robin (waar ik getuige mocht zijn!) en zaterdag is Yara met kleine Faye op bezoek geweest. Dit zijn dingen waar ik enorm van geniet en wat ik ook zeker niet wil laten, maar ik ben nog steeds aan het bijkomen van deze ‘zware’ week. Het lukte mij bijvoorbeeld gisteren niet eens om uit bed te komen, het was een drama..
Laten we hopen dat de medicijnen snel goed zijn ingesteld, want ik dacht dat hyper zijn erg was, maar dat hypo zijn is echt verschrikkelijk frustrerend. Ik wil zo graag, de operatie is goed gegaan, eigenlijk zijn er verder geen redenen om mij rot te voelen, maar toch lukt het allemaal niet zo. Mijn concentratie is ver te zoeken, mijn stemming / humeur schiet soms alle kanten op en ik ben in 7 weken tijd gewoon 10 kilo aangekomen doordat mijn stofwisseling bagger is. Tja, dat helpt natuurlijk ook niet echt mee psychisch gezien / zelfvertrouwen..
Sorry voor deze ‘klaag’ blog, maar het is even niet gemakkelijk allemaal de laatste maanden. Maar ik geef niet op, ik blijf doorgaan zo goed als ik kan en er zal een dag komen dat ik goed ben ingesteld en eindelijk mijn leven weer kan gaan oppakken!
Liefs Iris
Hoi Iris.
Ik vind het echt geen klaagzang hoor. Wij zitten toch allemaal een beetje in hetzelfde schuitje. Hopelijk gaat het snel weer wat beter met je energielevel en de rest natuurlijk. Fijn dat je jou verhaal wilt delen.Heel veel sterkte en succes.
Carla.