Na lang twijfelen heb ik toch besloten een blog te schrijven over hoe het nu gaat.
De zwangerschap verloopt goed, behalve dat ik het best wel zwaar vind allemaal. Eigenlijk vanaf het begin af aan merk ik dat het lichamelijk veel van mij vraagt. Maar ik heb het er allemaal voor over, want hoe bijzonder is het dat ik ons zoontje mag dragen, dat getrappel in mijn buik mag voelen, mijn mooie grote buik vol trots kan showen! Dat maakt het het allemaal meer dan waard <3
Helaas zijn de laatste loodjes het zwaarst. Vanaf de 30 weken merk ik dat het steeds zwaarder wordt (de buik met de baby dragen, iets oprapen van de grond, je eigen schoenen aandoen, slapen, omrollen in bed ga zo maar door).
Zo’n drie weken geleden hebben we weer een groei echo gehad en toen bleek dat de baby ineens enorm was gegroeid. Hij woog met 33 weken al 2375 gram, wat ver boven het gemiddelde is. Ik heb met de 24 weken een suikertest moeten doen (want ja, je hebt met overgewicht wel iets meer kans op zwangerschapsdiabetes, ook al betekent dat niet dat je het dan altijd krijgt). Deze test was toen helemaal in orde gelukkig. Maar omdat de baby zo was gegroeid in een paar weken tijd (met de 28 weken lag hij nog iets onder het gemiddelde) moest ik de suikertest nog maar eens doen. En ja hoor, wat een domme pech, blijk ik toch zwangerschapsdiabetes te hebben gekregen! Dat kwam wel even binnen 🙁
Dus met 34 weken zwangerschap moest ik ineens aan een koolhydraatarm dieet en de hele dag mijn bloedsuiker meten..
Helaas bleek al snel dat het dieet niet voldoende hielp, want mijn bloedsuiker waardes bleven te hoog gedurende de hele dag…
Wat een “ellende”, want nu moest ik dus toch nog voor de laatste weken insuline gaan spuiten. Dat was even een uitdaging zeg, om zo’n naald in je eigen been te steken! (gelukkig mag het in mijn been, want ik vond het een beetje eng om het in mijn buik te doen).
Inmiddels ben ik een paar dagen bezig met insuline spuiten en het gaat gelukkig goed. Mijn bloedsuiker is nog steeds wat te hoog, dus ik verwacht dat ik volgende week nog wat meer moet gaan spuiten.
Ik vind het wel heel lastig tegenover Tim, omdat hij zijn vader is verloren door een hypo (suikerziekte). Het roept veel herinneringen op bij hem en het geeft soms ook wat meer stress. Zoals gisteravond, toen had ik nadat ik de naald eruit had gehaald, meerdere druppels bloed die eruit dropen. Tim was toen echt even bang dat ik in een spier had gespoten en een hypo zou krijgen vannacht. Gelukkig heeft de arts mij gerust gesteld en bleek dat ik gewoon een haarvaatje ofzo had geraakt. Het kon geen kwaad in elk geval.
De komende weken doen we maar rustig aan, goed op mijn voeding letten, zoveel mogelijk bewegen (wandelen) wanneer dit gaat en ons lekker terugtrekken thuis voor de komst van ons kleine mannetje. Nog een paar weken te gaan! #countdown
Liefs Iris
Poeh dat is heftig, gelukkig blijf je onder controle en kun je met al e vragen dag en nacht terecht bij de dokterstelefoon en bij je eigen arts / gynaecoloog.
Begrijpelijk dat Tim bang is maar je wordt goed in de gaten gehouden , ondanks dat zal de angst toch in Tim zijn hoofd blijven. Dat doen mensen nu eenmaal. Maar saampjes komen jullie hier door heen. Probeer er toch van te genieten want deze tijd komt niet meer terug.
Luister naar je lichaam en neem je rust. In deze tijd makkelijke instappers en ja het omrollen in bed dat is geen enkele vrouw goed afgegaan. We hebben allemaal aan het eind het olifantensyndroom, maar he dat gaat weg zodra je de kleine man in je armen houdt.
Geniet van het getrappel in je buik. Het gaat goed komen