Vandaag is het een maand geleden dat onze lieve, mooie babyboy Jax is geboren. Een maand!! Wat gaat dat snel, ongelofelijk.. En wat een maand is het geweest, om nog maar te zwijgen van de zware bevalling die eraan vooraf ging.
Op vrijdag 29 mei gingen Tim en ik met z’n tweeën naar het ziekenhuis omdat de bevalling ingeleid zou worden vanwege de zwangerschapsdiabetes. Er werd eerst een ballonkatheter geplaatst. Helaas deed dit weinig tot niks voor de ontsluiting, want na 36u was ie er nog steeds niet uitgevallen en had ik dus minder dan 3 cm ontsluiting. Vanwege infectiegevaar hebben ze hem toen moeten verwijderen. Op zondag 31 mei zijn ze over gegaan op pillen die ontsluiting zouden moeten geven en dat deden ze, want binnen 6 uur had ik 3 cm ontsluiting! Omdat het inmiddels eind van de middag was en ik zo moe was van de afgelopen 3 dagen (weinig slaap, veel voor-weeën gehad die ik moest weg puffen) werd er besloten dat we nog 1 nacht zouden gaan slapen. De volgende ochtend om 07.00u zouden ze de vliezen gaan breken en ik kreeg een slaappil voor de nacht.
Op maandag 1 juni werden vroeg in de ochtend mijn vliezen gebroken en ging ik aan het infuus met weeënopwekkers. En toen brak de hel los, want in alle hevigheid kwamen de weeën opzetten! Elke 5/6 minuten had ik een pijnlijke wee van bijna een minuut. Ze werden steeds pijnlijker en ik kon ze moeilijk wegpuffen. Ik ben zelfs nog even in het bevalbad gegaan voor ontspanning, maar niks hielp. Tim was geweldig, hij haalde de hele tijd koude washandjes voor op mijn voorhoofd, ging achter of naast me staan om mee te puffen bij elke wee, hij moedigde me aan. Echter vond ik het zo heftig allemaal dat ik lichtelijk in paniek raakte bij elke wee. Toen ik na 4,5 uur zuchten en puffen pas op een ruime 3 cm zat (we begonnen met een krappe 3 cm in de ochtend) dacht ik dat ik gek ging worden. Hoe moest ik dit nog úren vol gaan houden!? Daarom heb ik uiteindelijk gesmeekt om een ruggenprik, ik was zo uitgeput, dit ging ik niet meer volhouden. Ondanks dat het mijn wens was geen pijnmedicatie te nemen ben ik zo blij dat ik toch die ruggenprik heb gekregen. Ik had geluk dat er die dag maar 2 mensen waren die gingen bevallen (nog 1 meisje en ik) + vanwege Pinksteren was het heel rustig dat de anesthesist er binnen 20 minuten was. De ruggenprik deed zijn werk en ik heb uiteindelijk een aantal uur een beetje kunnen wegdoezelen / slapen. Eindelijk kwam ik een beetje tot rust. Het infuus met oxytocine werd flink opgeschroeft en ik belandde in een weeënstorm. Ik voelde de weeën nog wel (harde buiken), maar ze deden geen pijn. Elke 2/3 minuten kwam er een wee.
Om 21.30u had ik 9,5 cm ontsluiting en werd de ruggenprik uitgezet. Ik begon de weeën sowieso alweer te voelen (althans, persdrang) en ik wilde heel graag op eigen kracht gaan persen straks. Uiteindelijk mocht ik om 22.30u gaan persen en binnen 20 minuten was onze zoon Jax geboren! Wat een ontlading en opluchting, hij was er eindelijk!
Ik vond de bevalling verschrikkelijk, de weeën deden enorm veel pijn en persen was al helemaal een hel (ik vond het totaal geen opluchting om te mogen persen, man wat deed dat zeer). Toch was het het allemaal waard hoor toen ik eindelijk ons mannetje in mijn armen had! Alleen wat erna gebeurde heeft de hele bevalling behoorlijk traumatisch gemaakt.. Mijn placenta wilde niet geboren worden. Doordat er wel een klein deel los was geraakt, was er een soort wond ontstaan en die bleef maar bloeden. Het bloed gutste letterlijk eruit.. 20 minuten na de bevalling werd het ineens kritiek, Jax werd uit mijn armen gehaald, ik kreeg een tweede infuus, er stonden ineens 10 mensen aan mijn bed. Er werd op mijn buik geduwd, getrokken, ik voelde mezelf steeds verder wegzakken. Uiteindelijk ben ik met spoed naar de OK gereden en onder narcose gebracht om de placenta te verwijderen. Tim bleef alleen achter in de kamer met Jax. Ik kan me niet alles meer herinneren, maar toen ik wakker werd bleek ik ruim 3 liter bloed te zijn verloren. Het was zo kritiek dat ik bijna dood ben gegaan, een bloedtransfusie heeft mijn leven gered, anders was ik er niet meer geweest. Het hele gebeuren was voor Tim ook verschrikkelijk, hij zat daar met onze zoon in onzekerheid te wachten, geen idee of ik het zou halen of niet. Uiteindelijk was ik (pas) om 05.00u in de ochtend (2 juni) buiten levensgevaar en lag ik weer samen met mijn gezin op de kamer.
Je kunt begrijpen dat ik enorm verzwakt was door het hele gebeuren, een bevalling op zichzelf is al een enorme prestatie, maar zoveel bloed verliezen maakt het er niet beter op. De korte nachten, elke 3 uur opstaan om Jax borstvoeding te geven, ik voelde me de afgelopen weken soms meer dood dan levend (je leeft echt op de automatische piloot). Tim heeft 4 weken verlof opgenomen om te kunnen helpen, want ik kon bijna niks zelfstandig doen (uit bed komen om te douchen was al zo’n inspanning dat ik bijna flauwviel).
Nu een maand later kan ik eindelijk zeggen dat ik ietsjes omhoog ben gekropen. Ik ben weer iets mobieler en we hebben meer ons ritme gevonden met Jax. Die roze wolk waar iedereen het steeds over heeft als je een baby hebt? Of dat je je bevalling zo bent vergeten zodra je je baby in je armen hebt? Mwahh dan ben ik denk ik de eerste die dat niet zo ervaart haha.. Hou me ten goede hoor, we genieten echt enorm van ons mannetje, maar het is ook flink aanpoten met zo’n kleintje. De echte realiteit?
Je loopt in een huiskloffie omdat niks lekker zit, je mag blij zijn als je om de dag even kunt douchen, je draagt zelf ook een volwassen luier (groot maandverband), je hebt rode ogen en vlekken in je gezicht door ’t persen en slaaptekort, lekkende borsten die enorm zeer doen en je kan je plas niet meer normaal ophouden. Ach je moet er wat voor overhebben om een kind te krijgen 😉
jeetje iris, wat een verhaal! maar wel heel puur en eerlijk geschreven. en wat je zegt…achteraf is het allemaal de moeite waard als je de mooie Jax in je armen houd. ik hoop dat je heel snel weer de oude bent en dan dubbel kunt gaan genieten. je verdient het!
Nu een maand later voel ik meer rust in het huis naast ons. Hoor ik een mama tegen haar baby praten met rust in haar stem. De dag dat jij appte dat jullie in het ziekenhuis waren begon voor ons de buurtjes aan beide kanten het wachten. Kreeg nog een update en daarna werd het stil. Het voelde voor mij niet prettig aan en liep een geul naar het raam. Voelde dat er iets niet goed ging. Wij gingen een weekje weg en brachten het to Go bedje naar de buren voor als jullie thuis kwamen. Wat waren we opgelucht toen we bericht kregen dat ons buurjongetje geboren was.
Wat had ik medelijden met Tim, samen met zijn pasgeboren zoon hopen dat zijn vrouw en mama van de kleine het zou halen. Gelukkig is alles goed gekomen en hé ouders zijn is zoiets als het hymalayagebergte beklimmen. En dan voelt je lichaam of het niet meer van jou is. Loopt Tim op zijn wenkbrauwen. Maar dat heerlijke geurtje, dat kleine warme lijfje tegen je aan. Zelfs als je onder de poep zit, dat maakt het toch het mooiste wat er is. Geniet van kleine lieve Jax want ….oeps als hij 16 is komen weer die onderbroken nachten. Maar dan om hoe laat hij thuis is van een feestje……
Lieve Iris,
Wat een indrukwekkend verhaal over je bevalling die zoveel dagen duurde! Wat kun je dat toch goed onder woorden brengen wat jij beleefd hebt, zodat we allemaal mee kunnen leven en ook met Tim, want die neem je ook mee in je verhaal. Wat heftig ook wat er gebeurd is. Ineens al die mensen om je bed, Tim die jullie kind in zijn armen gedrukt kreeg, jij die nog riep:” Zorg goed voor hem!”, met piepende wieltjes naar de OK. Je belde me half 3 ’s nachts: “Mam, sorry dat ik je wakker bel, maar ik ben er nog, ik was er bijna niet meer! Ik heb 2 bloedtransfusies gehad, maar ik ben uit de narcose geklommen om er weer te zijn”. Ik had nog geen oog dicht gedaan, dus was zó blij met je telefoontje liefste dochter! Ik voelde dat er iets niet goed was, dat je ‘ver weg’ was en kreeg de woorden ‘narcose’ en ‘placenta’, maar wist verder natuurlijk niets! Zo blij dus dat je me meteen belde! Ik had al die tijd aan jou en jullie kind en Tim gedacht. Gebeden dat het goed zou komen.. Wat heb je veel meegemaakt lieverd! Je vroeg of ik nog wilde weten hoe jullie kind heette? “Natuurlijk!”, zei ik. “Jax “,zei je, “van Jackson Anthony Semeijn”. “Voorletters JA, net als bij je broer”, zei ik nog en “wat een leuke naam”.
Ja en verder nog alle dank aan jou en Tim dat de nabije familieleden na enkele dagen toch bij jullie mochten komen. Heerlijk was dat, een geschenk!
Enne: wat betreft die roze wolk, die heb ik ook nooit zo begrepen. Die had ik maar één dag, namelijk toen ik in het ziekenhuis lag met jou en alles verzorgd werd en ik gewoon mocht doorslapen tot de vroege ochtend. Erna kwamen de gebroken nachten etc etc. Wel fantastisch jou bij me te voelen en je te leren voeden. Het was zwaar vermoeiend voor ons, net als bij jullie. Het is echter altijd de moeite waard! Nou en misschien jammer, maar ook gelukkig: de babytijd gaat snel voorbij. Nog even en je kan weer doorslapen, komen de eerste hapjes, de eerste stapjes etc etc.
Dank voor je ontboezemend verhaal en de goed gekozen foto’s erbij. Ik wil je steunen waar ik kan hoor lieve Iris. Wat een geweldige moeder ben jij en Tim een fantastische vader. Jax een bijzonder kind! Knuffels van oma / mama Ellen