Lieve lezers,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik van mij heb laten horen. Eerlijk gezegd wist ik soms niet waar ik moest beginnen met schrijven.
Onze kleine man doet het zo goed, wat groeit hij snel, hij is inmiddels alweer 5 maanden oud! Na de eerste heftige periode, waarbij er ineens zoveel op je af komt als kersverse ouder, hebben we nu ons ritme gevonden. Het is oprecht zo genieten met hem, hij maakt ons leven echt compleet (corny gezegde, maar echt waar haha).
Met mij gaat het echter nogal met ups en downs. De bevalling heeft veel impact gehad op mijn mentale gesteldheid. Dit uit zich voornamelijk in paniekaanvallen, angsten en nachtmerries. Ik heb de diagnose PTSS gekregen en gelukkig kan ik morgen starten met gesprekken en EMDR therapie bij een psycholoog. Het vervelende is wel dat alles via videobellen gaat vanwege corona, dus ik ben benieuwd hoe het zal gaan.
Waar het eigenlijk op neerkomt is dat ik mij voornamelijk thuis opsluit. De hele situatie met corona maakt het voor mij soms ‘makkelijk’ om me daarachter te verschuilen en maar niet de deur uit te gaan. Ik probeer het wel hoor, maar het kost me zoveel energie en de spanningen in mijn lijf bouwen zich enorm op, dat ik echt moet bijkomen van een uitje buiten te deur. Als er mensen op bezoek komen bij ons thuis gaat het wel beter, dan hoef ik onze veilige haven niet te verlaten. Het is lastig te omschrijven wat je brein soms met je lijf kan doen als je een trauma hebt. Daarnaast ben ik constant enorm moe en futloos, ondanks dat onze kleine man prima doorslaapt en ik dus ook genoeg nachtrust heb. Wat maar weinig mensen weten is dat ik sinds mijn verlof (1 mei 2020) niet meer aan het werk ben geweest, ik ben na mijn verlof de ziektewet in gegaan. Ik schaam mij hiervoor, want ik heb een gezonde zoon, Tim en ik zijn gezond, we zijn er uiteindelijk goed uitgekomen na de bevalling, niks om ondankbaar voor te zijn. Ik baal er soms echt heel erg van dat het soms even niet gaat zoals je zou willen..
Gelukkig kan ik wel genieten van mijn 2 mannen en gaan we regelmatig eventjes wandelen. Mijn schildklierwaardes zijn gelukkig ook weer helemaal stabiel en de bloedarmoede is ook weer hersteld.
Liefs Iris
Lieve Iris, fijn dat je zo geniet van je mannen. Schaamte is nergens voor nodig, je hebt Niet niks meegemaakt. Wederom liet jouw lichaam je in de steek. Logisch dat dat vertrouwen weg is en zich uit in angst en paniekaanvallen. Super goed dat je de hulp van een psycholoog hebt ingeroepen en dat ook kenbaar durft te maken. Geloof me dat is de eerste stap naar herstel. EMDR heb ik ooit gedaan toen het nog in de kinderschoen stond en heeft mij ook geholpen. Stel je er voor open en geloof in jezelf. Neem je tijd, jouw tijd en niet die door andere wordt verteld. Heel veel succes met de weg die je in slaat een weg die voor mij herkenbaar is. Ademhalingstechniek zou ook een goeie zijn voor jou. Life Bianc