Ik weet niet waar ik zal beginnen, 2020; een jaar waarin zoveel is gebeurd, maar tegelijkertijd ook zo weinig.
Toen wij in 2019 eindelijk na een lange weg een goede zwangerschap hadden, hadden we nooit verwacht dat het coronavirus zo’n stempel zou drukken op alles.
Volop genietend van de zwangerschap gingen we 2020 in. Ik begon met aftellen naar mijn verlofdatum op 1 mei. Alles leek nog zo normaal, 3 dagen per week naar kantoor in Rotterdam, druk bezig met het inrichten van de kinderkamer, kleertjes uitzoeken en wassen. Tim en ik zouden 16 maart nog een week naar Portugal, Lissabon, gaan voor onze laatste vakantie samen. We keken er enorm naar uit! Tot een week voor ons vertrek er ineens verontrustende berichten kwamen over het coronavirus dat ook actief was geworden in Nederland en andere delen van de wereld. De avond voor ons vertrek, zondag 15 maart, kregen we bericht van onze luchtvaartmaatschappij: onze reis was geannuleerd.
We belanden met z’n allen in een lockdown en de hele wereld stond op zijn kop. Door mijn slechte weerstand en chronische ziektes ben ik sneller vatbaar dus we waren (en zijn) enorm voorzichtig waar we heen gaan en wie we zien.
Dit was niet hoe ik mijn zwangerschap had voorgesteld. Niet meer kunnen showen met mijn buik, geen vrienden meer op bezoek of gezellig wat drinken, niet meer even met z’n tweeën op stap, niet meer naar de winkels om de laatste spulletjes voor de baby te kopen en geen babyshower.
Maar mijn vrienden (+ moeder en nichtje) zijn mij zo dierbaar en ze hebben alsnog een digitale babyshower georganiseerd!! Wat was ik verrast en dankbaar / blij. Mijn moeder kwam een mand langsbrengen met kadootjes en we hebben tijdens het uitpakken gekletst via videobellen. Zo konden we elkaar toch eventjes zien. Bedankt allemaal lieverds!!
Het was nog even spannend of Tim überhaupt bij de bevalling zou kunnen zijn, want alle controles moest ik ook al een tijdje alleen doen. Gelukkig mocht hij er gewoon bij zijn! In het ziekenhuis merkten we tijdens de bevalling gelukkig niks van corona, behalve dat het ziekenhuis helemaal leeg was (het was toevallig ook het pinkster weekend). Dat was juist heerlijk, want we konden rustig in het ziekenhuis rondlopen zonder mensen tegen te komen. Het was ook zonnig dat weekend en we hebben zelfs even voor de ingang in het zonnetje gezeten.
Ons absolute hoogtepunt dit jaar was de geboorte van onze prachtige zoon Jax. We mochten geen bezoek ontvangen in het ziekenhuis en onze kraamtijd. Omdat we zo’n heftige bevalling hebben gehad vond onze kraamverzorgster het goed dat enkel onze moeders langs zouden komen (wat officieel niet mocht natuurlijk). We hielden wel goed afstand en de bezoekjes waren kort, maar toch was het zo fijn even wat geliefden om je heen te hebben.
Jax is absoluut ons lichtpuntje van dit donkere jaar geweest! We hebben hem de afgelopen 6 maanden zien groeien en ontwikkelen tot wie hij nu is. En wat is dat bijzonder, zo’n klein mensje, die je toelacht als je hem uit bed haalt, die ons nodig heeft, aan wie wij zoveel plezier beleven. Wat houden wij veel van dit kleine mannetje!
Nu sluiten we 2020 bijna af en gaan we vol goede moed 2021 in. Laten we met z’n allen hopen en bidden dat alles weer een beetje normaler gaat worden, want daar is iedereen wel aan toe. Tot dan, blijf allemaal gezond en heb elkaar lief, zorg voor elkaar, ook al kun je elkaar niet meer zo vaak zien.
Liefs Iris
