Vandaag is het een maand geleden dat onze lieve, mooie babyboy Jax is geboren. Een maand!! Wat gaat dat snel, ongelofelijk.. En wat een maand is het geweest, om nog maar te zwijgen van de zware bevalling die eraan vooraf ging.
Op vrijdag 29 mei gingen Tim en ik met z’n tweeën naar het ziekenhuis omdat de bevalling ingeleid zou worden vanwege de zwangerschapsdiabetes. Er werd eerst een ballonkatheter geplaatst. Helaas deed dit weinig tot niks voor de ontsluiting, want na 36u was ie er nog steeds niet uitgevallen en had ik dus minder dan 3 cm ontsluiting. Vanwege infectiegevaar hebben ze hem toen moeten verwijderen. Op zondag 31 mei zijn ze over gegaan op pillen die ontsluiting zouden moeten geven en dat deden ze, want binnen 6 uur had ik 3 cm ontsluiting! Omdat het inmiddels eind van de middag was en ik zo moe was van de afgelopen 3 dagen (weinig slaap, veel voor-weeën gehad die ik moest weg puffen) werd er besloten dat we nog 1 nacht zouden gaan slapen. De volgende ochtend om 07.00u zouden ze de vliezen gaan breken en ik kreeg een slaappil voor de nacht.
Op maandag 1 juni werden vroeg in de ochtend mijn vliezen gebroken en ging ik aan het infuus met weeënopwekkers. En toen brak de hel los, want in alle hevigheid kwamen de weeën opzetten! Elke 5/6 minuten had ik een pijnlijke wee van bijna een minuut. Ze werden steeds pijnlijker en ik kon ze moeilijk wegpuffen. Ik ben zelfs nog even in het bevalbad gegaan voor ontspanning, maar niks hielp. Tim was geweldig, hij haalde de hele tijd koude washandjes voor op mijn voorhoofd, ging achter of naast me staan om mee te puffen bij elke wee, hij moedigde me aan. Echter vond ik het zo heftig allemaal dat ik lichtelijk in paniek raakte bij elke wee. Toen ik na 4,5 uur zuchten en puffen pas op een ruime 3 cm zat (we begonnen met een krappe 3 cm in de ochtend) dacht ik dat ik gek ging worden. Hoe moest ik dit nog úren vol gaan houden!? Daarom heb ik uiteindelijk gesmeekt om een ruggenprik, ik was zo uitgeput, dit ging ik niet meer volhouden. Ondanks dat het mijn wens was geen pijnmedicatie te nemen ben ik zo blij dat ik toch die ruggenprik heb gekregen. Ik had geluk dat er die dag maar 2 mensen waren die gingen bevallen (nog 1 meisje en ik) + vanwege Pinksteren was het heel rustig dat de anesthesist er binnen 20 minuten was. De ruggenprik deed zijn werk en ik heb uiteindelijk een aantal uur een beetje kunnen wegdoezelen / slapen. Eindelijk kwam ik een beetje tot rust. Het infuus met oxytocine werd flink opgeschroeft en ik belandde in een weeënstorm. Ik voelde de weeën nog wel (harde buiken), maar ze deden geen pijn. Elke 2/3 minuten kwam er een wee.
Om 21.30u had ik 9,5 cm ontsluiting en werd de ruggenprik uitgezet. Ik begon de weeën sowieso alweer te voelen (althans, persdrang) en ik wilde heel graag op eigen kracht gaan persen straks. Uiteindelijk mocht ik om 22.30u gaan persen en binnen 20 minuten was onze zoon Jax geboren! Wat een ontlading en opluchting, hij was er eindelijk!
Ik vond de bevalling verschrikkelijk, de weeën deden enorm veel pijn en persen was al helemaal een hel (ik vond het totaal geen opluchting om te mogen persen, man wat deed dat zeer). Toch was het het allemaal waard hoor toen ik eindelijk ons mannetje in mijn armen had! Alleen wat erna gebeurde heeft de hele bevalling behoorlijk traumatisch gemaakt.. Mijn placenta wilde niet geboren worden. Doordat er wel een klein deel los was geraakt, was er een soort wond ontstaan en die bleef maar bloeden. Het bloed gutste letterlijk eruit.. 20 minuten na de bevalling werd het ineens kritiek, Jax werd uit mijn armen gehaald, ik kreeg een tweede infuus, er stonden ineens 10 mensen aan mijn bed. Er werd op mijn buik geduwd, getrokken, ik voelde mezelf steeds verder wegzakken. Uiteindelijk ben ik met spoed naar de OK gereden en onder narcose gebracht om de placenta te verwijderen. Tim bleef alleen achter in de kamer met Jax. Ik kan me niet alles meer herinneren, maar toen ik wakker werd bleek ik ruim 3 liter bloed te zijn verloren. Het was zo kritiek dat ik bijna dood ben gegaan, een bloedtransfusie heeft mijn leven gered, anders was ik er niet meer geweest. Het hele gebeuren was voor Tim ook verschrikkelijk, hij zat daar met onze zoon in onzekerheid te wachten, geen idee of ik het zou halen of niet. Uiteindelijk was ik (pas) om 05.00u in de ochtend (2 juni) buiten levensgevaar en lag ik weer samen met mijn gezin op de kamer.
Je kunt begrijpen dat ik enorm verzwakt was door het hele gebeuren, een bevalling op zichzelf is al een enorme prestatie, maar zoveel bloed verliezen maakt het er niet beter op. De korte nachten, elke 3 uur opstaan om Jax borstvoeding te geven, ik voelde me de afgelopen weken soms meer dood dan levend (je leeft echt op de automatische piloot). Tim heeft 4 weken verlof opgenomen om te kunnen helpen, want ik kon bijna niks zelfstandig doen (uit bed komen om te douchen was al zo’n inspanning dat ik bijna flauwviel).
Nu een maand later kan ik eindelijk zeggen dat ik ietsjes omhoog ben gekropen. Ik ben weer iets mobieler en we hebben meer ons ritme gevonden met Jax. Die roze wolk waar iedereen het steeds over heeft als je een baby hebt? Of dat je je bevalling zo bent vergeten zodra je je baby in je armen hebt? Mwahh dan ben ik denk ik de eerste die dat niet zo ervaart haha.. Hou me ten goede hoor, we genieten echt enorm van ons mannetje, maar het is ook flink aanpoten met zo’n kleintje. De echte realiteit?
Je loopt in een huiskloffie omdat niks lekker zit, je mag blij zijn als je om de dag even kunt douchen, je draagt zelf ook een volwassen luier (groot maandverband), je hebt rode ogen en vlekken in je gezicht door ’t persen en slaaptekort, lekkende borsten die enorm zeer doen en je kan je plas niet meer normaal ophouden. Ach je moet er wat voor overhebben om een kind te krijgen 😉
