Jullie hebben alweer een hele tijd niks van me gehoord. Er is de afgelopen tijd zoveel gebeurd….
Ik ben weer bezig met mijn studie (PABO) en ik vind het nog steeds erg leuk! Een maand geleden stond ik serieus op het punt om te stoppen, want het is wel erg zwaar om te studeren. Ik heb toen een gesprek gehad op school en ik heb besloten om de studie in etappes te doen. Dat betekent dat ik aan het begin van elk semester bekijk welke vakken ik wel en niet ga volgen en de gemiste vakken op een ander moment doe. En als ik me te ziek voel dan blijf ik thuis en volg ik de vakken op een ander moment als het weer beter gaat. Dat gaat tot nu toe erg goed! Ik heb alweer een aantal goeie cijfers binnen. Op deze manier kan ik genoeg rust houden én toch de opleiding doen die ik graag wil doen.
Het is echter wel erg zwaar om naast mijn studie ook nog te werken. Zeker omdat ik in de horeca werk en dus wisselende werktijden heb en vaak ’s avonds/ ’s nachts moet werken. Ik ben daar nu heel hard over na aan het denken hoe dat verder moet. Ik moet toch een inkomen hebben om m’n huis en andere vaste lasten te kunnen betalen.
Helaas heb ik met mijn ziekte ook weer een terugval; ik ben immuun geworden voor de medicijnen. Wat een gek lichaam heb ik toch! M’n lichaam maakt zichzelf ziek en vervolgens werken de medicijnen niet meer en word ik dus nu weer steeds zieker. Dat betekent dat ze de dosis weer omhoog moeten gooien op de hoop dat alles weer rustig wordt. Voorlopig moet ik het heel rustig aan doen, het is niet anders. M’n hart maakt weer te veel slagen per minuut, ik hou nog steeds heel veel vocht vast en ik ben zó moe dat als ik de trap op moet ik al helemaal buiten adem ben. En dan heb ik nog die vervelende stemmingswisselingen en zwakkere botten. Het is me wat.. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is wordt m’n broertje binnenkort ook weer geopereerd. Ik maak me daar ook heel veel zorgen over, want het is een zware operatie. Sinds ik uit huis ben heb ik ook nauwelijks contact meer met m’n broertje en dat vind ik eigenlijk heel erg.. Hij is zo druk met z’n vrienden (uitgaan), werk, school enzo dat hij nooit meer met me praat. Hij is er gewoonweg niet als ik op bezoek kom bij m’n ouders, Tja..
Ik weet gelukkig de laatste tijd wel wie mijn echte vrienden zijn! De mensen die geen moeite voor mij doen, zich niet interesseren in mij of me niet (willen) begrijpen laat ik ook echt links liggen. Deze mensen zijn de moeite niet waard om mijn energie in te steken!
Ondanks dit alles probeer ik m’n hoofd zo goed mogelijk boven water te houden. Tim steunt me met alles en zelfs al ben ik nog zo onaardig of verdrietig hij luistert altijd naar me. M’n moeder is ook echt fantastisch; ik kan haar dag en nacht bereiken als er iets is.
En Lianne is een geweldige vriendin die zorgt dat ik me altijd weer even goed voel! Thanks meis <3
Liefs, Iris.