Lieve lezers,
Het gaat gelukkig steeds beter met me betreft het instellen van de medicijnen! Nou dat mag ook wel een keertje, het is nu bijna 8 maanden geleden sinds de operatie.
Ik heb meer energie, minder slaap nodig, ik word nu standaard minstens een half uur voor m’n wekker wakker, terwijl ik voor de operatie altijd minimaal 9uur moest slapen. M’n belastbaarheid is nog steeds wat laag, maar ik verwacht ook niet dat dat ooit weg zal gaan (mede door de fibromyalgie / chronische vermoeidheid). Maar met hoe ik me nu voel ben ik al zo blij mee! Ik voel me eigenlijk weer een beetje mens, alle Graves (schildklier) klachten zijn WEG!! Het lukt mij zelfs om weer 3 dagen per week naar kantoor te gaan in Rotterdam en ik zit weer bijna op mijn volledige werkuren (26u per week). Mijn concentratie gaat ook de goede kant op, alhoewel ik na een aantal uur geconcentreerd werken wel doodop ben (maar dat zal wel normaal zijn haha).
Al met al heb ik dus niks te klagen eigenlijk. Mijn litteken is nog steeds vrij aanwezig, maar het geneest heel mooi. Geen rare bobbels of oneffenheden, het is een mooi glad litteken.
Tim en ik hebben nu ook eindelijk tijd om mijn webshop met zelfgemaakte kaarten af te maken (kaartjevaniris.nl). De afgelopen maand zijn we bijna non-stop bezig met de website, Tim bouwt hem en ik doe al het ontwerpen / lay-out. Het is enorm veel werk, we werken dus bijna de hele dag door. Overdag werken en ‘s-avonds verder met de site. Op 15 november wil ik de website lanceren. Ik ben zo benieuwd wat jullie ervan vinden!!
Het enige wat ik nog ontzettend lastig vind is de situatie met mijn ouders. Er lijkt gewoon geen rust te komen.. Het contact met mijn ouders is ook veel minder en anders dan vroeger, het voelt alsof het gezin uit elkaar is gerukt. Er is niks meer over van de veilige plek die het ooit was. Feestdagen hebben voor mij een hele andere betekenis gekregen, ik heb er gewoon geen zin meer in om het te vieren. Wat heeft het voor zin? Apart naar m’n moeder, apart naar m’n vader. De gezelligheid, vertrouwdheid en warmte is weg. Ik zie er enorm tegenop.
Wat ik nu ga schrijven heb ik eigenlijk nog met weinig mensen durven delen. Tim en ik willen al zeker 2 jaar kinderen, maar dit is niet mogelijk. Mijn lichaam staat ons in de weg, door het ziek zijn, de medicijnen is het gewoon niet mogelijk of verantwoord om zwanger te worden. Het wordt voor mij persoonlijk steeds zwaarder, veel mensen om mij heen krijgen kinderen. Elke keer als ik zo’n baby’tje zie ben ik ontzettend blij voor die persoon / personen, maar van binnen doet het steeds meer pijn. Puur omdat het verlangen er zo is en het gewoon niet kon de afgelopen jaren, het is zo oneerlijk. Morgen heb ik weer een controle afspraak met mijn arts en krijgen we eindelijk te horen of ik goed ben ingesteld en of we groen licht krijgen om zwanger te worden. Ik ben ontzettend zenuwachtig / nerveus. Wat als het nog steeds niet goed is en we wéér minstens 6 weken moeten wachten? Ahh verschrikkelijk dit!!
Willen jullie alsjeblieft voor mij duimen / bidden dat het morgen goed zal gaan?
Liefs Iris