Vandaag ging het even niet zo goed met me. Het was m’n eerste nacht hier in het LUMC en ik voelde me heel erg alleen gisteravond. Alles was zo anders dan thuis; een andere klok die tikt, vreemde geluiden op de gang, een infuus dat druppelt en een kamergenoot die tot midden in de nacht haar licht aanhield en tv keek. Om 12 uur kreeg ik nog een nieuwe dosis Prednison waardoor ik pas rond kwart voor 1 kon gaan slapen. Ik zat de hele tijd in de knoop met m’n infuus, drama. Uiteindelijk sliep ik, gaat ding ding lawaai maken om 4.18 uur; infuus was leeg en moest vervangen worden. Naja en je raad het al, om 6 uur kreeg ik weer Prednison. Gelukkig lieten ze me nog liggen tot kwart voor 8, want ik voelde me echt beroerd. Helaas bleef ik de gehele dag ziek en kon ik niet zoveel doen. Pijn in m’n hoofd, last van m’n maag, constant misselijk en moeten overgeven bleh.. Daarnaast voel ik me gewoon erg verdrietig om alles. Ik heb tot half 1 in bed gelegen en af en toe geslapen, maar ik moest ook steeds onderzoeken ondergaan en mijn suiker moest steeds gecontroleerd worden (die is te hoog)
Na de lunch werd ik uit bed gehaald, ze hebben me geholpen met douchen, m’n tv ging aan en ik kreeg een kop koffie. Gelukkig kwam Tim toen langs en we zijn samen even naar buiten geweest. Dat heeft me zeker goed gedaan! En m’n lieve broertje was er ook nog. Gelukkig gaat het nu ietsjes beter met me (behalve dat ik me dood irriteer aan de vrouw die naast me ligt. Ze wordt gemiddeld 5x per dag gebeld, dan gaat d’r mobiel keihard af, voert ze minstens een half uur luidruchtig een gesprek.. zucht).
Ik zit al bijna op de helft van m’n eerste behandeling.
