Ik ben inmiddels weer helemaal geïnstalleerd bij het LUMC. De afgelopen dagen was ik behoorlijk zenuwachtig en ik keek erg op tegen vandaag. Ik ging vannacht pas tegen 5e naar bed en om 9 uur moest ik er alweer uit.
Nikita was zo lief om me te rijden. Ze had eerst m’n moeder opgehaald en daarna kwam ze mij ophalen. Het was niet normaal druk in de parkeergarage bij het LUMC we moesten de auto buiten (op de 12e etage) parkeren! Daarna gingen we naar de afdeling. Het duurde allemaal wat langer dit keer, we hebben eerst een half uur in de ‘kantine’ gezeten en koffie gedronken en lekker gekletst. Toen werd ik opgehaald, kreeg ik m’n intake gesprek en kon ik eindelijk naar m’n kamer. Die vrouw van vorige week lag er ook nog steeds (ik was stiekem met Nikita gaan kijken ), maar godzijdank ik lig op een andere kamer! Wat een opluchting was dat. Ik kwam binnen en er lachte meteen al een vriendelijke vrouw naar me en ik gaf haar netjes een hand. Ach wat een lieverd is dat! Maar daar kom ik zo op terug.
Inmiddels was het kwart over 12 en we hadden alle 3 nog niet gegeten dus we zijn gaan vragen wanneer ik m’n infuus zou krijgen. De verpleegsters wilden eerst nog zelf lunchen dus ze zouden pas om 2 uur komen. Dus zijn we maar naar beneden gegaan om lekker te lunchen! Ik heb het er even goed van genomen en een lekker stukje taart genomen. M’n suiker gaat erg omhoog door de Prednison dus ik mag de komende week heel weinig suiker eten. Ik vond het zo gezellig met m’n moeder en Nikita!
Helaas moest ik er toen echt aan gaan geloven; het infuus moest erin. Het liep allemaal al erg uit en dat zou niet goed gaan met de medicatie. Er waren al twee verpleegsters aanwezig en m’n moeder en Nikita stonden naast m’n bed. Ik mocht in Nikita haar hand knijpen wat ik erg fijn vond (sorry). Ik was zo gespannen en bang voor de pijn dat het dus niet lukte. Ik verkrampte teveel en ze kregen het infuus er weer niet in. Elke keer mis prikken met heel veel pijn. De tranen liepen echt over m’n wangen. De andere verpleegsters greep gelukkig in; ik kreeg een glaasje water en ze praatte met me. Ze zei dat ik me anders moest instellen en “instralen” dat het geen pijn zou doen en dat de naald er gewoon in 1 keer in zou gaan. Toen zijn we allemaal goeie energie gaan sturen en ja hoor in 1x goed! Ik voelde de naald er niet eens ingaan! Het was in elk geval een stuk minder pijnlijk.
Doordat het allemaal zo moeizaam ging en lang duurde moesten ze m’n medicatie uitstellen tot 18 uur. Dat betekent dat ik langer moet blijven. Nou goed het infuus zit er tenminste in.
Nu lig ik dus met Anita op een kamer; een singel vrouw van 43 jaar. Wat een vrolijk mens is dat. We zijn de hele tijd aant kletsen en we lachen wat af hier we kijken hier tv met koptelefoon op, maar ze heeft dat nog nooit gehad dus ze gaat af en toe reageren op wat ze ziet (of ze begint ineens te lachen) en ze praat dan vet hard. Ik lig dan helemaal dubbel! En we hebben net samen GTST gekeken en de hele tijd commentaar gegeven. Zo leuk!
We hebben ook allebei hetzelfde met onze ogen (zij heeft dan geen problemen met haar schildklier), maar dat is ook relax. We krijgen op dezelfde tijden medicatie en we maken hetzelfde mee. Jeetje wat een wereld van verschil met vorige week. Dit maakt het allemaal gewoon zoveel makkelijker.
Het klinkt misschien gek onder deze omstandigheden, maar ik voel me zo goed! Ik ben gewoon vrolijk!
Ik wil heel graag de mensen bedanken die er zo voor me zijn. Dat maakt het allemaal zoveel dragelijker. Tim en m’n ouders zijn ook echt een grote steun voor me, bedankt allemaal!!
