Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Er is zoveel gebeurd de laatste maanden. Voornamelijk positieve dingen, dus dat is ontzettend fijn!
Na ruim 1,5 jaar is eindelijk onze wens uitgekomen (nouja dat het nu goed mag gaan dus) en ben ik (weer) zwanger!
Zwanger zijn met een chronische ziekte valt me toch wel enorm tegen / zwaar. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend dankbaar, gelukkig en gezegend met deze zwangerschap, maar het is afzien (lichamelijk).
Ik ben al vanaf het begin doodmoe, maar dan ook echt uitgeput. De eerste 12 weken kon ik zelfs amper wakker blijven overdag, werken was een hel, zodra ik kon (en vrij was) ging ik ‘s-middags even slapen. Na de 12 weken werd het iets minder intens en kon ik iets meer functioneren, maar moe ben ik nog steeds. Verder heb ik ook last gekregen van carpaal tunnelsyndroom in mijn handen / polsen door het vasthouden van vocht. Ik krijg daar nu fysiotherapie voor en volgende week ga ik bespreken met de huisarts hoe nu verder. Aangezien ik een kantoorbaan heb en de hele dag moet typen etc. is dat niet de beste combi als je polsen gevoelloos zijn (of in elk geval een ‘slapend’ gevoel en krachtverlies).
Verder krijg ik helaas ook last van mijn bekken, lang lopen, staan, zitten of liggen doet ontzettend pijn. Traplopen gaat eigenlijk al helemaal niet meer. Gelukkig kan ik volgende week bij een speciale fysiotherapeut terecht voor hulp, hopelijk krijg ik dan wat oefeningen om de boel aan te sterken!
M’n schildklierwaardes zijn okay, binnen de normale waardes maar aan de lage kant. Gelukkig heb ik daar weinig last van 🙂
Los van dit alles mag ik dus eigenlijk niet klagen, want ik ben niet ziek geweest (= misselijk, spugen, last van vervelend geuren etc).
Ach ik heb het met alle liefde over voor ons kleine mannetje en ik geniet dan ook zeker van de kleine dingen! Zoals dat mijn buik groeit, helaas voel ik hem nog niet (mijn placenta ligt aan de voorkant). Maar dat zal vast gauw komen. Ik ben er ondanks alles trots op en dankbaar voor dat ik dit mag meemaken en we straks een prachtig ventje hebben! Wat kijk ik ernaar uit om hem te ontmoeten in juni.
Liefs Iris