Wat betekent chronisch ziek zijn eigenlijk?
Behalve dat het klinkt als iets afschuwelijks.
Vroeger was ik best wel naïef en had ik geen idee,
Ik kon tenslotte alles en deed met veel mee.
Totdat het mezelf ineens overkwam,
Ik was verschrikkelijk bang.
Ik had geen idee hoe ik hiermee om moest gaan,
En waar ik nu in het leven zou staan.
Het is niet te omschrijven hoe alles veranderd,
Je voelt je gewoon belabberd.
Ik word ‘sochtends wakker en ik zal nooit weten hoe ik me voel,
Ik kan de hele dag niks of ik doe juist een hele boel.
Ik ben de controle over mijn eigen lichaam kwijt,
Geen grip meer op hoe ik mijn eigen leven lijd.
In deze tijden merk je goed wie je echt kunt vertrouwen,
En welke banden je sterk kunt houden.
Er is veel ongeloof en onbegrip in mijn omgeving,
Iedereen ziet het in zijn/haar eigen beleving.
“Wat je niet ziet dat is er niet”,
Dat doet mij veel verdriet.
Al leg ik de mensen 10x uit wat er met me is,
Ze geloven me niet, er is niks mis.
Al die twijfels “ben je wel ziek”,
Voelt alleen maar als kritiek.
Alsof ik mezelf moet verdedigen omdat ik iets mankeer,
Zo gaat dat keer op keer.
Ik probeer me te verplaatsen in anderen,
Maar wat zou ik daaraan veranderen?
Ik heb hier niet om gevraagd en het kost me meer energie dan zou moeten,
Ik ben alleen mezelf aan het beboeten.
Ik moet het los leren laten,
En de mensen dan maar laten praten.
Er zijn genoeg lieve mensen in mijn leven,
Die me wel alle liefde en steun zullen geven.
Toch voel ik me erg machteloos, verdrietig en boos,
Want ziek zijn is niet iets waar ik voor koos.
Vroeger was ik best wel naïef en had ik geen idee,
Ik kon tenslotte alles en deed met veel mee.
Totdat het mezelf ineens overkwam,
Ik was verschrikkelijk bang.
Ik had geen idee hoe ik hiermee om moest gaan,
En waar ik nu in het leven zou staan.
Het is niet te omschrijven hoe alles veranderd,
Je voelt je gewoon belabberd.
Ik word ‘sochtends wakker en ik zal nooit weten hoe ik me voel,
Ik kan de hele dag niks of ik doe juist een hele boel.
Ik ben de controle over mijn eigen lichaam kwijt,
Geen grip meer op hoe ik mijn eigen leven lijd.
In deze tijden merk je goed wie je echt kunt vertrouwen,
En welke banden je sterk kunt houden.
Er is veel ongeloof en onbegrip in mijn omgeving,
Iedereen ziet het in zijn/haar eigen beleving.
“Wat je niet ziet dat is er niet”,
Dat doet mij veel verdriet.
Al leg ik de mensen 10x uit wat er met me is,
Ze geloven me niet, er is niks mis.
Al die twijfels “ben je wel ziek”,
Voelt alleen maar als kritiek.
Alsof ik mezelf moet verdedigen omdat ik iets mankeer,
Zo gaat dat keer op keer.
Ik probeer me te verplaatsen in anderen,
Maar wat zou ik daaraan veranderen?
Ik heb hier niet om gevraagd en het kost me meer energie dan zou moeten,
Ik ben alleen mezelf aan het beboeten.
Ik moet het los leren laten,
En de mensen dan maar laten praten.
Er zijn genoeg lieve mensen in mijn leven,
Die me wel alle liefde en steun zullen geven.
Toch voel ik me erg machteloos, verdrietig en boos,
Want ziek zijn is niet iets waar ik voor koos.