Hoi allemaal,
Precies 2 weken geleden ben ik geopereerd; ze hebben mijn volledige schildklier verwijderd. De afgelopen weken waren verschrikkelijk, ik ben echt door een hel gegaan. Daarom heb ik niet eerder een blog kunnen schrijven, maar omdat het eindelijk wat beter gaat met me kan ik jullie eindelijk even een update geven.
Op maandag 12 maart was het eindelijk zover, het moment waarop ze mijn volledige schildklier gingen verwijderen. We moesten ons om 08.00uur melden in het LUMC en de operatie zou plaatsvinden om 10.00uur. Ik was echt op van de zenuwen en daarom had ik, na alle uitleg, een pilletje gehad om rustig te worden. Ik werd hier zo suf van dat ik in slaap was gevallen haha! Achteraf gezien was ik daar heel blij mee, want de operatie voor mij liep enorm uit en uiteindelijk kwamen ze me pas tegen 11e halen om naar de OK te gaan. Bij de afdeling aangekomen moesten ze natuurlijk nog mijn infuus prikken, maar omdat ik hier slechte ervaringen mee heb gehad in het verleden was ik hier heel bang voor. Gelukkig waren er super lieve mensen die mij erdoorheen hebben gesleept! Zo hadden ze eerst mijn arm in een emmer warm water gedaan zodat mijn hand goed warm zou zijn en alle aders dus zouden opzetten (dat maakt het prikken makkelijker). En tot mijn verbazing ging het in 1x goed!! Dus dit was een hele opluchting voor mij toen dat ding er eindelijk in zat. Rond 12.15uur mocht ik dan eindelijk naar de OK en werd ik onder narcose gebracht. De operatie heeft bijna 4 uur geduurd! Veel langer dan ze van te voren dachten (er stond eigenlijk 2 a 3 uur voor). Gelukkig is alles goed verlopen zonder complicaties en hebben ze geen zenuwen van mijn stembanden geraakt.
Helaas begon voor mij toen pas de ellende, want ik kwam niet goed uit de narcose. Ondanks dat ik aan leuke dingen dacht en met de anesthesist over Amerika aan’t praten was toen ze me onder narcose brachten (dat had ik als tip gekregen namelijk) ging het bij mij niet zoals verwacht. Ik kan me ook heel weinig herinneren van wat er de uren na de operatie is gebeurt. Later is mij vertelt dat ik gillend van de pijn wakker werd en ze me hebben moeten platspuiten met morfine om me rustig te krijgen. Alles is een grote waas.. Het heeft uiteindelijk 5 uur geduurd voordat ik “rustig” was en enigszins wakker was geworden om terug te mogen naar de afdeling. Het was dus inmiddels half 9 ‘s-avonds!! Dit kwam mede doordat ik dus zo’n pijn had en omdat ik niet kon plassen (terwijl ik wel heel nodig moest). Ze hebben dus uiteindelijk een katheter moeten inbrengen om mijn blaas te kunnen legen, waar 600 cc in bleek te zitten! Wauw.. En arme Tim, hij heeft de hele dag in spanning zitten wachten op mij.. En als klap op de vuurpijl heb ik vervolgens 2x over Tim heeft gespuugd (wat ik me niet kan herinneren) toen ik hem eindelijk weer zag. Man wat was ik ziek!! Ik ben ook vrijwel direct weer in slaap gevallen.
De twee dagen daarna was ik nog steeds beroerd en ontzettend moe. Ik kon mijn ogen amper openhouden, ik sliep bijna de hele dag. Verder kon ik geen eten of drinken binnenhouden, zelfs een kopje thee of bouillon spuugde ik gelijk uit. Het bleek dat ik dus heel slecht tegen de morfine kon, dat maakte mij zo misselijk de hele tijd. Dus daarom ben ik overgegaan op andere pijnmedicatie en gestopt met de morfine. Daarna ging het eindelijk ietsjes beter met me en op dag 3 heb ik 2 witte boterhammen met jam binnen gehouden. Omdat ik zo ziek was en heel veel pijn had heeft Tim al het bezoek dat zou komen afgezegd. Ik kon het gewoon niet aan om mensen te ontvangen, behalve mijn familie dan (maar zelfs die mochten maar heel kort blijven).
Uiteindelijk mocht ik op donderdag naar huis toe en dat was wel even spannend allemaal. Vooral omdat de pijn niet goed onder controle was en ik heel weinig mocht doen. Ik had namelijk ook de pech dat ik veel nabloedingen kreeg na de operatie, dus ik moest extra voorzichtig doen dat het niet weer zou gaan bloeden. Gelukkig was Tim bij mij en heeft mij zorgverlof gekregen van zijn werk. Wat was (en ben) ik hem dankbaar dat hij zo goed voor mij heeft gezorgd de afgelopen weken!! Wat een bofkont ben ik met zo’n geweldige man. Hij deed echt alles, hij hielp me met in bed gaan liggen, douchen, haalde constant drinken voor me, zorgde voor het eten, deed boodschappen, ruimde alles op, maakte het huis schoon etc. Helaas voor mij kwam er ook nog een blaasontsteking overheen door de katheter die ik heb gehad, maar gelukkig is die nu verdwenen na een antibiotica kuurtje!
Afgelopen donderdag had ik mijn eerste controle bij de chirurg en werden alle pleisters en hechtingen verwijderd. Man wat deed dit zeer! Vooral omdat alles nog zo opgezet / beurs is pff dat was geen pretje kan ik je vertellen. Maar gelukkig geneest de wond goed en de chirurg was heel tevreden. Ik ben nog steeds snel moe en praten kost mij heel veel energie. Na een tijdje is mijn stem ‘moe’ en ga ik steeds zachter praten / valt mijn stem weg. Dit komt omdat de stembanden toch een flinke opdonder hebben gehad tijdens de operatie en alles moet weer opnieuw in evenwicht komen (er is tenslotte een orgaan weg). Alle klachten die ik nu nog ervaar zouden met de tijd minder moeten worden, het is een kwestie van geduld hebben..
Op 5 april heb ik mijn eerste controle bij de endocrinoloog om te kijken hoe het gaat met de medicijnen en of ik goed ben ingesteld. Daar valt nu dus nog weinig over te zeggen. Momenteel gaat het echt met ups en downs, de ene dag voel ik me beter dan de andere dag. Mijn hormonen schieten soms alle kanten op, ik kan bijvoorbeeld ineens heel emotioneel worden om ‘niks’. Maar dat schijnt erbij te horen..
Heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes, bloemen en kaarten die ik heb ontvangen! Echt super lief en daar haal ik zeker kracht uit, dat zijn de dingen die mij erdoorheen slepen!
Veel liefs Iris