Hoi allemaal,
Van de buitenkant is niet altijd te zien dat er iets “mis” is met iemand. Bij mijzelf merk je het vooral aan dat ik weinig energie heb, snel moe ben, en de ontstekingen aan mijn been zijn goed zichtbaar. Maar voor de rest merk je eigenlijk weinig, ook omdat ik vaak een “masker” draag en niet de hele tijd klaag of praat over hoe ik me voel.
Op bijvoorbeeld social media (Facebook) plaats ik alleen maar de “leuke” dingen van mijn leven, omdat ik niet constant bezig wil zijn met het ziek zijn. Daardoor denken mensen al gauw dat ik niet zo ziek ben, dat het allemaal wel mee valt, want ik doe tenslotte ook regelmatig leuke dingen.
Op 3 september ben ik met mijn vriendinnen van de kerk naar de Efteling geweest. Door mijn ziekte kon ik niet de hele dag lopen / staan en daardoor moest ik in een rolstoel. Gelukkig waren de meiden ontzettend behulpzaam en lief voor mij! Maar dit voelde best wel als een enorme stap voor mij, omdat ik voor het eerst merkte dat iets écht niet meer ging.
Afgelopen zaterdag heb ik met Tim een Prison Escape gedaan in de koepelgevangenis in Breda. Dit had ik cadeau gedaan aan Tim die morgen 30 jaar wordt. Het was ontzettend gaaf, spannend en ik heb zó genoten! Ik kwam hier ook een oude bekende tegen (Amy) en wij hebben samen een complot gesloten om uiteindelijk te ontsnappen. Yes, we made it!!
Maar helaas komen ook al deze leuke dingen met een gevolg. Want dit betekent dat ik namelijk minstens een week enorm veel pijn heb, niet goed kan lopen, geen energie heb en me ronduit shit voel. En deze kant zien mensen dus zelden, want ik plaats tenslotte alleen de foto’s van de leuke dingen die ik doe.
Ik ben een vechter en ik blijf ook zeker leuke dingen doen, maar ik wil hiermee aangeven dat niet alles zo vanzelfsprekend is.
Liefs, Iris
